Tien aanbevelingen om interne conflicten te vermijden: 1. Doe wat je wilt, maar wees geen persoon; gedraag je als een mens, het leven is als een toneelstuk, laat je niet te veel beperken. 2. Bedrog is niet toegestaan, maar begrijp leugens goed en gebruik ze. 3. Alles wat je ongemakkelijk maakt, is verkeerd; dit is de enige maatstaf voor omgang met anderen. 4. Wees pragmatisch: gezondheid, geld verdienen, strategie; idealen zijn secundair: moraal, emoties, regels. 5. Het belangrijkste in dit leven is om jezelf gelukkig te maken. 6. Zoek naar binnen, totdat je jezelf voldoende bent; ik ben de bron van alles, alles wat gebeurt is in mijn voordeel. 7. De kracht van toestemming is groter dan alles; sta alles toe om te gebeuren, dan word je niet verpletterd. 8. Durf nee te zeggen, durf te weigeren, luister alleen naar de stem van je hart. 9. Zeg weinig, spreek alleen woorden die nuttig voor jezelf zijn. 10. De weg van de hemel is onvoorspelbaar; jij bent vormloos, je kunt door niemand gedefinieerd worden, zelfs niet door jezelf.

Waar je aandacht is, daar ben je. Ten eerste, richt je aandacht alleen op je lichaam, je emoties en je activa; zolang deze drie niet worden beïnvloed, maakt het niet uit wie of wat er verder is. Ten tweede, spreek niet zomaar, spreek minder en zeg alleen dingen die nuttig voor jezelf zijn. Ten derde, kweek geen vrienden, ondergeschikten of geliefden; selecteer alleen.

Pijn is een katalysator voor karakter; het maakt de sterken sterker, de zwakken zwakker, de gewelddadigen gewelddadiger, de zachteren zachter, de wijzen wijzer en de dwazen dwazer.

Leg nooit uit wie je bent aan anderen; degenen die je begrijpen, weten het al, en degenen die dat niet doen, kunnen niet overtuigd worden. Degene die mij kent, zegt dat ik me zorgen maak, degene die dat niet doet, vraagt wat ik wil. Duizenden mensen drinken dezelfde thee, maar de smaak is anders; tienduizenden mensen volgen hetzelfde pad, maar de harten zijn verschillend. Het is een geluk dat iemand mij begrijpt, maar als niemand dat doet, ga ik alleen verder. Wees blij met jezelf, en laat je niet beperken door anderen.

Als je een overdenker bent, komt dat omdat je zelden je eigen emoties voelt. Overdenken is een beschermingsmechanisme dat je helpt om te vermijden dat je geconfronteerd wordt met emoties die je ongemakkelijk, pijnlijk of kwetsbaar maken. Je rent voortdurend rond in eindeloze gedachten, analyseert elk evenement, herinnert je steeds weer dingen uit het verleden of stelt je toekomstscenario's voor, allemaal om te ontsnappen aan de pijn en het ongemak in je binnenste. Maar voortdurende gedachten lossen het probleem niet op; in plaats daarvan leiden ze tot meer angst, stress en vervreemding. Want niet alles hoeft opgelost te worden; sommige dingen moeten gewoon gevoeld worden. Wat je tegenwerkt, bestaat. Je emoties zijn niet je vijand; door ze onder ogen te zien en te omarmen, kun je ze echt loslaten.

Wanneer een persoon niet te beledigen, niet te verleiden en niet te schokken is, heeft hij iets fascinerends.

Ik heb ooit een vogel gezien die van het dak vloog, halverwege plotseling stopte, alsof hij vergeten was waarom hij vloog. Ik heb ook zoiets meegemaakt, terwijl ik op straat liep, plotseling stopte, niet omdat ik moe was, maar omdat ik niet wist waar ik naartoe moest. Mensen om me heen komen en gaan, iedereen lijkt te weten welke richting hij op moet, alleen ik sta stil, als een koffer zonder label. In het leven moet je altijd iets doen, altijd ergens naartoe gaan. Maar als je vraagt waarom ze gaan, kunnen veel mensen het ook niet uitleggen. Ze zeggen: dit is wat je moet doen, dit is goed, dit is wat hoort. Maar waar komt dat 'moet' vandaan? Wie zegt dat het 'hoort'? We volgen gewoon de massa, als vissen die vooruit worden geduwd, zelfs als het voor ons ondiep is, duwen we ons naar voren. Soms vraag ik me af of mensen ook iets 'niet moeten' zouden moeten hebben. Bijvoorbeeld, niet je hele leven op het pad van anderen te lopen, niet altijd te zeggen 'maakt niet uit', niet je eigen tranen te verbergen en te doen alsof je alles begrijpt. Sommige mensen leven hun hele leven in de verwachtingen van anderen, en uiteindelijk hebben ze nooit nagedacht over wie ze zelf zijn. Het meest eenzame moment in het leven is niet dat er niemand bij je is, maar dat je jezelf ook niet kent. Je kijkt in de spiegel, ziet een bekend gezicht, maar de persoon daarin heb je nooit echt gesproken. Wat hij ooit wilde doen, wat hij ooit bang was om te dromen, wie hij stiekem leuk vond, wat hij echt heeft verloren, je weet het niet. Maar zo leeft een mens. Soms vergeet je het, soms herinner je het, soms wil je ontsnappen, soms wil je niet weggaan. Je ziet de lucht veranderen, de wind blaast, je denkt dat het natuur is, maar eigenlijk is het het landschap in je hart dat verandert. Wanneer je verdrietig bent, zelfs als de zon schijnt, voel je je koud. Wanneer je gelukkig bent, zelfs als het regent, voel je je helder. Wees niet bang om langzaam te gaan, wees niet bang dat anderen snel rennen. Zolang je niet vergeet waar je vandaan komt, kun je altijd verder gaan. Je kunt niet uitstekend, niet groot, niet glanzend zijn, maar je moet zeker echt zijn, je moet je eigen pijn hebben, je eigen dromen, je eigen naam. Dat is genoeg.

Beschuldigende ouders zullen zeker boze kinderen opvoeden, die goed zijn in het afschuiven van verantwoordelijkheden op hun kinderen. Ouders zeggen: dit is jouw schuld, dat is ook jouw schuld. Wanneer je voortdurend beschuldigt, creëer je eigenlijk eenzelfde versie van jezelf, je creëert een tegenpool van jezelf. Het kind zal onvermijdelijk jouw gedrag kopiëren; niemand kan overleven onder langdurige onderdrukking, ontkenning en beschuldiging. In het begin heeft het kind geen energie, het zal deze verantwoordelijkheid dragen, maar na verloop van tijd kan het kind het niet meer aan, en de verantwoordelijkheid zal terugvallen op de ouders. Dit is de meest basale verdedigingsmechanisme van een persoon. Dus uiteindelijk in dit gezin, beschuldigen ze elkaar, schuiven ze verantwoordelijkheden af, iedereen klaagt, en iedereen duwt alle verantwoordelijkheden op anderen, wat in dit gezin een algemeen aanvaarde gewoonte wordt.

Karakter is slechts de neerslag van levenservaring. Iemand die de wereld niet heeft gezien, straalt een zekere schroom en onrust uit in zijn gebaren, terwijl iemand die de ups en downs van het leven heeft meegemaakt, zelfs in stilte kracht uitstraalt. Dit is niet iets wat je kunt imiteren, maar het zijn de littekens die het lot op je lichaam heeft achtergelaten, die uiteindelijk veranderen in een zelfverzekerde houding. De weg kan begrepen worden, maar niet geleerd; de klassieken kunnen bekeken worden, maar niet uit het hoofd geleerd; een leraar kan geëerd worden, maar niet blind gevolgd; lijden kan ondergaan worden, maar niet geprezen; de hemel kan gerespecteerd worden, maar niet bedrogen; mensen kunnen vrienden zijn, maar niet verlangd worden; geluk kan gecorrigeerd worden, maar niet gestolen; macht kan geleend worden, maar niet afgenomen. Door de geschiedenis als spiegel te gebruiken, kan men de opkomst en ondergang begrijpen; door koper als spiegel te gebruiken, kan men zijn kleding en hoed rechtzetten. Door mensen als spiegel te gebruiken, kan men winst en verlies begrijpen. Bij alles is het belangrijk om het bij het puntje te houden; als het water te vol is, stroomt het over; als de maan vol is, vermindert ze; als iets extreem is, keert het zich om. Het doorzien van complexiteit is een vaardigheid, het kiezen van eenvoud is een staat van zijn; handel met een hart dat niets doet, maar toch iets bereikt. Wanneer iemand een imago opbouwt, begint het spel; prediken is nutteloos, het breken van botten is het beste leerboek! Stilte biedt inzicht, en ervaring slijpt de zaken.

Iemand die alleen op pad gaat, is nooit een gemakkelijk persoon. Ofwel heeft hij van nature een wrede aard, ofwel is hij door het leven zo hardhandig behandeld dat hij zijn schil in drie lagen heeft afgeschud. Hij heeft de diepste steek in zijn hart ontvangen en is ook langzaam uit de afgrond geklommen. De wereld is hard en hij heeft het al lang verteerd en in zijn wezen omgevormd tot vastberadenheid. Leven is niet iets wat je roept, het is iets wat je doet terwijl je door de modder kruipt met gebalde tanden. Jij hebt de doornen die hij heeft doorgemaakt niet bewandeld, je hebt de glasscherven die hij heeft doorgeslikt niet geproefd, waarom zou je hem dan adviseren om goedhartig te zijn? Dergelijke mensen hebben al hun eigen harnas gevormd, met trots in hun houding, een rijke innerlijkheid, en alleen zijn is als samen zijn. Met bergen en zeeën in hun hart, waarom zouden ze zich dan in de mensenmassa begeven?