Het heersende verhaal—dat wetenschappers de academische wereld verlaten vanwege bezuinigingen op de financiering—draait de werkelijke causaliteit om. In werkelijkheid hebben veel universiteiten ervoor gekozen om onderzoeksfondsen te herbestemmen naar administratieve uitbreiding en ideologische programma's, lang voordat er enige budgetverlagingen plaatsvonden. Naarmate laboratoria te maken kregen met middelenbeperkingen, namen kantoren die zich richtten op communicatie, branding en identiteit-gebaseerde initiatieven toe. Dit waren geen onbedoelde neveneffecten, maar opzettelijke herallocaties van institutionele prioriteiten. De erosie van wetenschappelijke capaciteit is niet het resultaat van externe schaarste, maar van interne beslissingen om bureaucratie boven onderzoek te verkiezen. Wetenschappers vertrekken niet omdat er geen geld is—ze vertrekken omdat de instellingen wetenschap niet langer prioriteit geven.