Niektórzy prosili mnie o rozwinięcie mojego wcześniejszego posta, więc pozwólcie, że zacznę od dwóch hipotez. Pierwsza, i czuję się co do tego bardzo mocno, to że niezależność banku centralnego jest kluczowa dla lepszych wyników gospodarczych. To podstawowa zasada, która kieruje moim myśleniem na ten temat. Druga, i prawdopodobnie bardziej rzeczywista niż hipoteza (jak to zostało ponownie udowodnione właśnie teraz na briefingu w Białym Domu), to że ataki administracji na przewodniczącego Powella prawdopodobnie będą się nasilać w nadchodzących dniach i miesiącach. Co więcej, nie będą one dotyczyć tylko jego osobiście, ale coraz bardziej obejmą szersze aspekty samej instytucji, co już się dzieje. Razem te dwa czynniki umieszczają nas zdecydowanie w sferze opcji "drugiego najlepszego". Pierwsza najlepsza – przewodniczący Powell kończący swoją kadencję i brak ataków na niezależność i reputację Fedu – jest mało prawdopodobna, jeśli nie całkowicie niemożliwa. Jeśli głównym celem jest ochrona niezależności Fedu – w co głęboko wierzę – musimy zapytać: jaka droga najlepiej służy temu celowi? Opcja pierwsza: przewodniczący Powell pozostaje na stanowisku, ale Fed staje się jeszcze większym magnesem dla ataków politycznych i dochodzeń – w tym skupieniem na ostatnich błędach politycznych i złych prognozach (w tym na „przejrzystej” inflacji), „rozmywaniu misji”, kosztownej renowacji, oskarżeniach o handel wewnętrzny, niedociągnięciach w nadzorze nad niektórymi bankami z Kalifornii i innymi. Tymczasem jego kadencja jest powszechnie oczekiwana, że nie zostanie przedłużona w maju, a znacznie wcześniej rynki i decydenci będą postrzegać go jako „lame duck” z ograniczoną mocą przewodzenia, gdy nowy przewodniczący Fedu zostanie nominowany (prawdopodobnie w ciągu najbliższych kilku tygodni). Opcja druga: przewodniczący Powell dobrowolnie ustępuje. Ataki polityczne na Fed prawdopodobnie znacznie się złagodzą, a wiarygodny następca zostanie powołany z krótkiej listy, która już zawiera kandydatów zobowiązanych do zachowania autonomii Fedu i, w przypadku niektórych, wzmocnienia jej na przyszłość. Znowu, zdaję sobie sprawę, że to nie jest pogląd konsensusu. Większość nadal preferuje opcję „pierwszego najlepszego”, aby przewodniczący Powell pozostał na stanowisku i bez ingerencji politycznej. Ale obawiam się, że to już nie jest osiągalne. Gdyby to było wykonalne, byłbym w pełni z tym zgodny. I na koniec: kto by nie zastąpił przewodniczącego Powella, nieuchronnie będzie musiał dążyć do reform w Fedzie. Jakie mogą wyglądać niektóre z tych reform i dlaczego są ważne, wskazałbym na raport G30 (link poniżej – pełne ujawnienie: byłem członkiem grupy roboczej dla tego raportu). Jak zawsze, czekam na Wasze opinie. #gospodarka #federalreserve #rynki