Faktem jest, że to, kogo pracodawcy _mogą_ zwolnić, a kogo _muszą_ zwolnić i kogo _nie wolno_ zwolnić, jest całkowicie bez zasad w jakimkolwiek konwencjonalnym sensie tego terminu. Empirycznie, to kwestia czystej władzy grup interesów i nastrojów publicznych, a przez te rzeczy nałożonych na firmy przepisów prawnych oraz generowanych zobowiązań; a więc bezpośrednio, kwestia kosztów ponoszonych przez firmy przez te i inne drogi, gdy zatrudniają daną osobę. Ludzie, którzy identyfikują się jako "komuniści" i "faszyści", są obaj niesamowicie męczący, ale w obecnym świecie komuniści mają wystarczającą siłę polityczną, aby żyć otwarcie i nakładać koszty na firmy zatrudniające faszystów, a faszyści nie mają wystarczającej siły, aby odpowiedzieć w ten sam sposób. Nie ma sposobu, w jaki można to rozsądnie zinterpretować jako sprawiedliwe. Pytanie brzmi, kto ma być panem - to wszystko. Można by się spodziewać, że samookreślający się faszysta zrozumie to.