Het feit is dat het voor werkgevers _toegestaan_ is om te ontslaan en wie ze _moeten_ ontslaan en wie _niet_ ontslagen mag worden totaal onprincipieel is in elke conventionele zin van die term. Empirisch gezien is het een kwestie van pure macht door belangengroepen en publieke sentimenten, en door deze dingen op wetten die aan bedrijven worden opgelegd, en op aansprakelijkheden die worden gegenereerd; en dus direct, een kwestie van de kosten die bedrijven maken via deze en andere wegen wanneer ze zich in de situatie bevinden een bepaalde persoon in dienst te hebben. Mensen die zich identificeren als "communisten" en "fascisten" zijn beide ongelooflijk vermoeiend, maar in de huidige wereld zijn communisten politiek krachtig genoeg om openlijk te leven en kosten op te leggen aan bedrijven die fascisten in dienst nemen, en fascisten zijn niet krachtig genoeg om op dezelfde manier te reageren. Er is geen manier waarop dit redelijkerwijs als rechtvaardig kan worden opgevat. De vraag is, wie de meester is--dat is alles. Men zou kunnen verwachten dat een zelfgeïdentificeerde fascist dit zou begrijpen.