Afgelopen week heeft de EU-China-top niets meer opgeleverd dan een betekenisloze gezamenlijke verklaring over het klimaat. Gisteren heeft de EU zich overgegeven aan de VS op het gebied van handel. Dit benadrukt de kosten van het niet doordacht nadenken over de gevolgen van een onsamenhangende benadering van de relatie met China, waardoor het geen andere keuze heeft dan toe te geven aan de eisen van de VS. Bijvoorbeeld: 📌 Het opleggen van tarieven in juni op de invoer van Chinese EV's, wat leidde tot een wederzijdse escalatie van barrières. 📌 Sancties tegen Chinese en Hongkongse bedrijven die beschuldigd worden van het ondersteunen van de oorlogsinspanningen van Rusland, sommige zo recent als vorige week ondanks Chinese waarschuwingen voor vergelding. 📌 Toenemende kritiek op de steun van China aan Rusland, wat zelfs leidde tot een publieke berisping van de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi eerder deze maand. Deze stappen zijn misschien volkomen begrijpelijk – de EU is doodsbang dat Rusland de oorlog in Oekraïne wint, terwijl China niet wil zien dat het verliest. En auto's zijn een belangrijk onderdeel van de EU-industrie. Maar de situatie van tussen een rots en een harde plaats zal moeilijk te verkopen zijn aan een steeds meer verdeelde Europa, met sommige landen pro-China (Hongarije, Spanje), andere sterk anti- (Frankrijk, Nederland, Polen), en velen die politiek niet van commercie kunnen scheiden. De volgende ronde van EU-verkiezingen is pas in 2029, en er kan veel gebeuren tussen nu en dan. Maar het is de moeite waard om te vragen wat de EU uit zijn huidige eenzame situatie zou kunnen halen van het kiezen om zich te verbinden met een partner die nu weet dat hij voordeel kan halen.