Iemand heeft dit gemaakt. Ik bedoel niet alleen dat iemand voor een camera heeft gestaan. Ik bedoel dat iemand die camera's bediende. Iemand heeft het podium opgezet. Iemand heeft de microfoons zorgvuldig gepositioneerd. Iemand heeft de lichten opgehangen. En iemand heeft het allemaal gemonteerd, toen gekeken naar wat ze hadden, en gezegd... "Ja. Dit." En ging toen naar huis met een gevoel van tevredenheid en voldoening. Waarom waren ze allemaal zo delusioneel? Gevolg van technologie. De hele twintigste eeuw werd gevormd door het feit dat de belangrijkste communicatietechnologie één-op-veel was. Zenden, maar niet ontvangen. Dit stelde een klein aantal rijke mensen in staat om massa's te manipuleren door een illusie van consensus te creëren, ja.... Maar het isolette ook iedereen aan de "zend" kant van het proces van feedback. Hoe kan het anders zijn? Televisie heeft geen "ontvangst". Dus alle televisiepersoonlijkheden, alle praatkoppen, alle Jon Stewarts van de wereld, bestonden in een soort bubbel waar de enige feedback die ze ooit zagen kwam van, of via, hun medemensen. Hier zien we het eindresultaat van dat proces — een man die volledig losgekoppeld is van de wereld waar hij als zijn enige beroep tegen spreekt. Een man die zich zijn meningen en gevoelens zo belangrijk voorstelt dat hij een woede-uitbarsting opneemt die vaag op muziek is gezet, met geen andere boodschap dan "Jon Stewart is van streek", en verwacht serieus genomen te worden. Jon Stewart heeft hoogstwaarschijnlijk zijn leven doorgebracht zonder zich bewust te zijn van hoe zijn carrière, zijn meningen, en zelfs zijn persoonlijkheid allemaal directe en deterministische gevolgen zijn van hoe de technologie van een kathodestraalbuis en een uitzending werken. Jon Stewart denkt dat de meningen van Jon Stewart ertoe doen, omdat mensen naar hem luisteren. Hij is zich er niet van bewust dat hij gewoon een man is die is geselecteerd om een stoel voor een camera te bezetten, en teksten voor te lezen die voor hem zijn geschreven, of in ieder geval goedgekeurd, door de mannen die de één-op-veel infrastructuur bezitten. Jon Stewart, met andere woorden, was een product van een bedrijf, ontworpen, verpakt en verkocht door een onderneming, om zijn financiële en politieke doelen te dienen. Dus hoe kan hij ooit een nauwkeurig beeld van de wereld hebben als hij zelfs de krachten die zijn eigen leven hebben gevormd niet begrijpt? De winden van culturele consensus zijn veranderd, en een hominide Jon Stewart staat, semi-rechop, op de savanne, zwaaiend met een zebra-dijbeenclub naar de lucht, en vervloekt de goden voor het wegblazen van zijn gras hut. Hij is boos dat de roem, het fortuin en de invloed van zijn clique worden afgenomen, omdat hij niet begrijpt dat deze dingen nooit echt van hen waren. Ze werden slechts uitgeleend, door anderen, omdat het hun doelen diende om dat te doen.

Gisteren en vandaag gewerkt aan hoofdstuk 8. Om hoofdstuk 8 te schrijven, moest ik het volgende ontwerpen: - Een atmosferisch extractieproces voor gasreusplaneten. - Een ruimtestation, met spinzwaartekracht, ontworpen om dit proces te ondersteunen. - Een methode voor ruimtevaartuigen om te docken met toroids zonder centrale hub. - Een haalbaar globaal plan voor het terraformen van Mars. ... toen kon ik *beginnen*. Ik zweer het, als ik hier doorheen kom, wordt mijn volgende boekenreeks fantasy. Waar alles gebeurt door magie. En ik hoef geen shit uit te leggen. Omdat het magie is.

Mensen met een IQ van 110-115 zijn nog gevaarlijker in grote groepen. Ze bedenken utopische plannen die onverenigbaar zijn met menselijke instincten, of de principes van de economie, of zelfs de wetten van de thermodynamica. En dan proberen ze deze te verkondigen, pratend over hoe geweldig het zou zijn als iedereen gewoon... Maar iedereen zal niet gewoon. En vaak zou het een ramp zijn als ze dat deden. Midwits zijn slim genoeg om grootse plannen te bedenken, maar te dom om ooit volledig te begrijpen hoe ingewikkeld en onvoorspelbaar grootschalige systemen zijn. Ze falen in het benaderen van deze systemen met de juiste voorzichtigheid en lijken nooit bereid om hun ideeën op kleine schaal te testen voordat ze proberen ze op grote schaal uit te voeren. Ze zijn studenten Engels en Theater die grootse meningen hebben over hoe alle menselijke samenlevingen, in de hele menselijke geschiedenis, verkeerd zijn geweest, maar ze zijn niet bereid om hun nieuwe theorie te testen door deze te gebruiken om bijvoorbeeld een kleine sandwichwinkel te runnen, voordat ze stemmen voor Bernie Sanders om het in te voeren in de rijkste en machtigste natie op aarde.

Er is geen punt in het discussiëren over datgene wat kan worden opgelost door middel van experiment. Daarom heb ik een suggestie. Dit zal niet alleen testen of WNBA-teams daadwerkelijk op elite-niveau spelen, het zal ook enorme publiciteit genereren en testen of, gegeven een kijkpubliek, ze een toegewijd publiek kunnen aantrekken. De test is simpelweg dit. Speel een "kampioenschap"-achtige demonstratiewedstrijd, bestaande uit zeven wedstrijden, of wat ze typisch spelen in basketbal... tegen het staatkampioen jongens varsity team van de middelbare school van dit jaar, waarbij je een bevolkingsrijke staat selecteert zoals Californië, Texas of Florida. Een wedstrijd van dit type zal het onderwerp zijn van verhitte debatten op sociale media... en dat betekent gratis publiciteit. Het is een bewezen formule. De tenniswereld deed dit meerdere keren, terug in de jaren '70, en het was altijd een grote trekpleister. Dus ik zie geen belemmering om je beschuldigingen te testen. Als de WNBA elite-atleten zijn, zoals je zegt, zouden ze een stel amateurs van middelbare schoolleeftijd, zelfs staatkampioenen, met weinig moeite moeten verslaan. Als ze onterecht over het hoofd worden gezien, zoals je zegt, zullen ze in staat zijn om hun vaardigheden en spannende spel te tonen voor een groot publiek, en geen moeite hebben om fans te winnen. Wat dan de marketingdollars hun kant op zal sturen, omdat de NBA, net als elke andere slimme onderneming, geneigd is te investeren in afdelingen die inkomsten genereren. Wil je dat ze hun kans krijgen op de roem en het fortuin waarvan je gelooft dat ze het verdienen? Dit is hoe ze het krijgen. Als ingenieur geloof ik in testgedreven ontwikkeling. Als sciencefictionauteur geloof ik in tonen, in plaats van vertellen. Dus laten we een test doen, en laat de dames ons laten zien waar ze toe in staat zijn.

Er is geen punt in het discussiëren over datgene wat kan worden opgelost door middel van experiment. Daarom heb ik een suggestie. Dit zal niet alleen testen of WNBA-teams daadwerkelijk op elite-niveau spelen, het zal ook enorme publiciteit genereren en testen of ze, gezien een kijkpubliek, een toegewijd publiek kunnen aantrekken. De test is simpelweg dit. Speel een "kampioenschap"-achtige demonstratiewedstrijd, bestaande uit zeven wedstrijden, of wat ze normaal gesproken in basketbal spelen... tegen het varsity jongens team van de middelbare school dat dit jaar staatskampioen is, waarbij een bevolkingsrijke staat zoals Californië, Texas of Florida wordt geselecteerd. Een wedstrijd van dit type zal het onderwerp zijn van verhitte debatten op sociale media... en dat betekent gratis publiciteit. Het is een bewezen formule. De tenniswereld deed dit meerdere keren, terug in de jaren '70, en het was altijd een grote trekpleister. Dus ik zie geen belemmering om je beschuldigingen te testen. Als de WNBA elite-atleten zijn, zoals je zegt, zouden ze een stel amateurs van middelbare schoolleeftijd, zelfs staatskampioenen, met weinig moeite moeten verslaan. Als ze onterecht over het hoofd worden gezien, zoals je zegt, zullen ze in staat zijn om hun vaardigheden en spannende spel te tonen voor een groot publiek, en geen moeite hebben om fans te winnen. Wat dan de marketingdollars in hun richting zal sturen, omdat de NBA, net als elke andere slimme onderneming, geneigd is te investeren in afdelingen die inkomsten genereren. Wil je dat ze hun kans krijgen op de roem en het fortuin waarvan je gelooft dat ze het verdienen? Dit is hoe ze het krijgen. Als ingenieur geloof ik in testgedreven ontwikkeling. Als sciencefictionauteur geloof ik in tonen, in plaats van vertellen. Dus laten we een test doen, en laat de dames ons laten zien waar ze toe in staat zijn.

Ja. Omdat ik techniek heb gestudeerd. Maar elke niet-technische les, en dit omvat wiskundecursussen, was een complete verspilling van mijn tijd.

Elk links argument komt neer op: "We kunnen deze noodzakelijke dingen voor de beschaving niet doen omdat het een handvol mensen verdrietig kan maken."

Iets wat veel mensen zich niet realiseren, is dat doodlopende wegen waarde hebben. Het is pas wanneer je begint te bouwen dat je weet hoe werkbaar iets is, hoe efficiënt. Om alleen het best mogelijke te bouwen, zouden we precognitieve vaardigheden nodig hebben die causale relaties schenden. Dus we moeten eigenlijk de wiskunde doen. Wanneer een project faalt omdat een ander project beter werkte, maken ze beide deel uit van hetzelfde overkoepelende project, uitgevoerd door de hele beschaving, om meerdere mogelijkheden te onderzoeken. En er werd ontdekt dat één beter was. We zullen veel meer doodlopende wegen hebben op onze weg naar de sterren, onsterfelijkheid en de technologische singulariteit. We moeten leren om dat geld en die tijd niet als verspild te beschouwen, zolang we bereid zijn om van koers te veranderen wanneer de doodlopende weg duidelijk wordt. Onderzoek is uiteindelijk, zoeken.

Deze matrix staat bekend als een samenwerking spel. Wanneer mensen elkaar vertrouwen, krijgen ze beiden een beloning van 3. Wanneer geen van beiden elkaar vertrouwt, krijgen ze een beloning van 1. Wanneer de een de ander vertrouwt en wordt bedrogen, krijgt hij niets terwijl de verrader 5 krijgt.