Ik vraag me af wie het meest oprecht en diep in astrologie gelooft? Veel mensen doen dat op een casual, dit-is-leuk manier, natuurlijk. Ik heb gesproken met professionele handlezers, astrologen en tarotlezers, en het is interessant. Bij sommigen was het duidelijk na een beetje aandringen dat het een baan en theatrale uitvoering was. Het niveau van onderliggende overtuiging varieerde van persoon tot persoon - een handlezer met wie ik sprak geloofde duidelijk *helemaal niet* (maar het was een geweldige manier om haar psychologie diploma te betalen, en we hadden een geweldig gesprek over hoe een psychologiestudent "theoretisch" readings zou kunnen doen). Anderen hadden een zekere mate van geloof, hoewel ik niet denk dat het voor hen erg hoog was - waarschijnlijk veel minder dan bij veel van hun cliënten. Natuurlijk ben ik niet helemaal zeker van die beoordeling! Misschien geloofden ze heel diep, maar hielden ze dat voor mij verborgen. Ik ben ook erg geïnteresseerd in de analoge vraag voor dingen zoals de Australische Aboriginal Dreamtime en het Christelijke Bijbelse verhaal van Genesis. Wie gelooft het meest diep in deze dingen? Wat is hun ervaring? In de wetenschap vind ik het heel ontroerend om Einstein te lezen en te beseffen hoe diep hij geloofde in deze benadering om de wereld te begrijpen. Hij voelde een onderliggende orde en geloofde heel diep in de capaciteit van mensen om "de gedachten van de Oude" te kennen, zoals hij het verwoordde. Hij was behoorlijk oud toen hij dat zei, en hij had een pragmatischer benadering toen hij jonger was, maar was nog steeds zeer gegrond in een geloof in de begrijpelijkheid van de wereld.

Opmerking: Ik ben het meest geïnteresseerd in deze vraag voor verschillende volkscosmologieën en cosmogoniën (zoals Genesis, de Droomtijd, enz.). Wat is de ervaring van iemand die diep gelooft? En toch was ik om redenen die ik niet begrijp terughoudend om dat te zeggen, en formuleerde ik het aanvankelijk in termen van astrologie, voordat ik terugging naar de vragen over cosmogonie/cosmologie.

Mijn eigen ervaring met kosmologie en cosmogonie is op een afstand. Ja, we begrijpen heel veel - over de Hubble-recessie, over de microgolfachtergrond, over de kosmische afstandstrap, enzovoort. Het is een geweldige collage van theorieën en bewijs, die op een opmerkelijke manier samenkomt; echter, die samenhang is soms enorm verschoven in het recente verleden, en dus is iemands relatie behoorlijk contingent, een soort beheer van veel verschillende soorten "twijfel en onzekerheid en niet-weten". Maar daaronder ligt een diepere soort geloof in een model van de materiële wereld, een wiskundig wereldmodel, en in een zekere orde. Die dingen zijn, in mij, sterker dan in iets specifieks. Bijv., ik zou zeker een grote verandering in ons begrip van de kosmologische constante kunnen voorstellen, wat onze kosmologie (en misschien onze cosmogonie) enorm zou verschuiven, maar wat mijn diepere geloof helemaal niet zou veranderen.

Het is op zijn minst a priori curieus om te geloven dat één type primaat de capaciteit heeft om kosmologie te begrijpen, althans in grote lijnen, terwijl andere types dat niet doen.

Mijn begrip is dat cosmogonieën bijna universeel menselijk zijn (er zijn een paar culturen waar dit betwist wordt). Dat is opmerkelijk. Veel dieren begrijpen heel duidelijk "waarom"-vragen - je kunt ze gewoon zien nadenken over tegenfeitelijke situaties. En ik wed dat een paar in staat zijn tot meerstaps oorzakelijke ketens. Maar mensen maken op de een of andere manier *natuurlijk* de sprong naar de ongebonden oorzakelijke keten. Een soort uitvinding van een zeer interessante soort oneindigheid.

@ZoharAtkins Kun je iets meer zeggen over wat je overtuigend vindt aan de uitspraak van Tertullianus?