Volgens @DrRichardWerner geloven de meeste economen dat een bank om een lening te verstrekken "middelen moet overdragen van andere rekeningen binnen of buiten de bank."1/

Elders legt Werner uit: “De belangrijkste vraag is of de bank als voorwaarde… voor het boeken van het geleende kapitaal van de lener op hun rekening daadwerkelijk dit bedrag van een andere rekening afhaalt, wat resulteert in een gelijke vermindering van de balans van een andere entiteit.” 2/

Maar de standaardvisie beweert niets dergelijks.

In plaats daarvan houdt het in dat een lening aanvankelijk de totale verplichtingen en activa van de uitgevende bank met het leenbedrag verhoogt. Zodra de lener alle opbrengsten heeft uitgegeven en de transacties zijn afgewikkeld, cet. par. keert zijn saldo terug naar nul, en de bank doet afstand van evenveel reserves. 4/

Reserves zijn bank _activa_, zodat een bank die ze verliest, daardoor geen aanspraak maakt op enige rekeningen bij haar. Het maakt aanspraak op zijn eigen Fed-rekening. Maar die opname is een _resultaat_ van de lening die het heeft verstrekt, niet een "voorwaarde" om deze te verstrekken. 5/

Werner lijkt niet te begrijpen dat de verplichtingen van een bank, inclusief de depositobalansen die bij haar worden aangehouden, fondsen _die al aan haar zijn overgedragen_ vertegenwoordigen. Het wisselt zijn IOU's voor die fondsen, die het vervolgens kan gebruiken om leningen te verstrekken zonder verdere overdracht van fondsen. 5/

Dus om een lening te boeken, hoeft het geen "middelen" over te maken van een van zijn rekeningen. Het kan zelfs winstgevend zijn om een lening te verstrekken die het niet kan financieren met al beschikbare middelen, door te lenen van buitenaf. Maar hier kan de lening opnieuw worden afgesloten nadat de lening is geboekt. 6/

Dit ontkent niet dat veel conventionele beschrijvingen van de creatie van bankgeld, inclusief het mechanische "geldmultiplicator" verhaal waarin banken alleen bedragen uitlenen die gelijk zijn aan hun overtollige reserves, of verhalen waarin banken volledig afhankelijk zijn van de middelen van depositohouders, zeer onrealistisch zijn. 7/

Maar zelfs die naïeve rekeningen veronderstellen niet dat banken een rekening van een lener kunnen crediteren zonder eerst een of meer rekeningen van andere schuldeisers te debiteren, ergens anders te lenen, of hun Fed-reservebalans te verlagen. 8/

Bewijs van bankiers zou zeker de fouten achter veel te vereenvoudigde verslagen van bankleningen kunnen vaststellen. Maar het specifieke standpunt dat Werner heeft, dat dergelijke bewijzen "ontkracht", is een stropop die zelfs ontbreekt in de meeste van die vereenvoudigde verslagen.

Voor degenen die het willen raadplegen, is het artikel van Werner hier: