Afgelopen week heb ik het boek Challenging Malaria gelezen van @TCarsonIII. Het is een geweldig boek dat de vage grenzen tussen markten, het maatschappelijk middenveld en staten in de voorziening van de volksgezondheid verkent. De gebruikelijke reflex van economen is om goederen/diensten als dozen te beschouwen. Of iets is een publiek goed of het is dat niet. Maar de realiteit is dat geen enkel goed puur privé of puur publiek is. Contexten en instellingen bepalen wat voor type het is -- in omgevingen met zwakke eigendomsrechten gedragen meer diensten en goederen zich als publieke goederen (en het tegenovergestelde in omgevingen met sterke eigendomsrechten). Het malaria-voorbeeld -- met enorme nadruk op niet-vaker vertelde verhalen over malaria-bestrijding in de VS vóór de jaren 40 -- illustreert dit. De andere gebruikelijke reflex is om oplossingen te beschouwen als duidelijk afgebakend tussen staten, markten en het maatschappelijk middenveld. Dit is niet het geval. De grens is moeilijk te situeren. Carson's werk wijst dat uit en geeft aan dat de oplossingen in Amerika voor malaria-bestrijding lokale effectieve private reacties hadden en andere lokale onvoldoende private reacties (of zelfs onmogelijke). Gewoon in het navigeren door de rommelige wereld van vage grenzen tussen soorten goederen en soorten oplossingen, is Carson's werk vooral een oproep tot intellectuele nederigheid voor iedereen die over volksgezondheid praat.