【Tariefschok neemt af: Tectonische verschuivingen in de wereldwijde prijsbepaling】 De wereldwijde PMI-flits van juli suggereert een gelijktijdige terugtrekking van inflatoire druk en de conclusie van de handelsoorlog. Zowel de aanbodbeperkingen als de beleidsfactoren die de oorzaken van prijsstijgingen waren, vervagen. TL;DR: Aanbodbeperkingen en prijzen, verdwenen zonder een spoor achter te laten. Laten we eens nader bekijken 👇

<De herinnering aan leveringsbeperkingen vervaagt> De PMI-leveringstijden (zwarte lijn) naderen nul in de VS, Europa en Japan. De "verlenging van de leveringstijden" die op leveringsbeperkingen wees, is volledig geëindigd. In het bijzonder in de Verenigde Staten zijn de leveringstijden, die ooit tot een maximum van +12 stegen, nu weer genormaliseerd. Dit is bewijs dat de aanbodschok, die de "grondstof" van inflatie was, niet langer aanwezig is.

<Prijs keten is ook afgevlakt> Het is als een vijver zonder rimpelingen. In de Verenigde Staten zijn zowel de invoerprijzen (rood) als de uitvoerprijzen (blauw) +1 of lager. Evenzo nemen de prijsdrukken wereldwijd af in de Eurozone, het VK en Japan. Het inflatoire effect van de Amerikaanse tarieven lijkt al volledig te zijn opgenomen.

<Het Einde van de Wereldwijde Tarievenoorlog> Capital Economics wijst op de "afnemende effecten van tarieven." De vernieuwde tariefoffensief van de VS in 2023-24 heeft tijdelijk de PMI-prijzen opgedreven. Echter, nu heeft de wereldwijde productie sector die golf volledig doorstaan. De "kosten van politiek" zijn eindelijk gestopt met een inflatoire factor te zijn.

<Wat zijn de volgende prijsdrijvers?> De kern van inflatie verspreidt zich van "kosten" → "prijs" → "psychologie". Nu de kostenfactoren zijn verdwenen, wat beweegt de prijzen: vraag en aanbod, of lonen? Blijft de hardnekkige inflatie bestaan, of zijn we echt een fase van oplossing binnengetreden? De volgende vraag gaat over de locatie van "prijszettingsmacht", nietwaar?