Chociaż nie było to otwarcie omawiane, mocno wierzę, że centralnym, ale ukrytym celem tych umów handlowych jest celowe osłabienie dolara amerykańskiego w stosunku do innych głównych walut fiat. Jednym z możliwych narzędzi wspierających ten wysiłek mogłoby być pozwolenie Japonii na podniesienie długoterminowych stóp procentowych w stosunku do amerykańskich rentowności. Pamiętaj, że tylko około jednej dziesiątej japońskiego długu jest związane z terminami zapadalności wynoszącymi 20 lat lub dłużej. Nie zdziwiłoby mnie również, gdyby znaczna część ogłoszonego przez Japonię zobowiązania kapitałowego w wysokości 550 miliardów dolarów — bez podawania harmonogramu — ostatecznie przybrała formę zakupów obligacji skarbowych, co pomogłoby obniżyć amerykańskie rentowności. Chociaż Japonia jest już największym posiadaczem, jej aktywa w obligacjach skarbowych pozostają praktycznie niezmienione od ponad dekady. Dla porządku, nie wierzę, że to tylko kwestia Japonii czy jena. Nawet po najgorszym roku do tej pory od lat 70., dolar amerykański pozostaje znacząco przewartościowany według standardów historycznych — a znaczący spadek jest prawdopodobnie konieczną korektą, aby pomóc w naprawie poważnej nierównowagi handlowej, z którą obecnie boryka się USA.