Jedną z lekcji DOGE jest to, że wiele wydatków rządu federalnego trafia do starszych osób (ubezpieczenie społeczne, Medicare) oraz zamożnych jednostek/organizacji (wydatki na obronność, zdrowie), ale wydatki, które mają najwyższy wskaźnik „uratowanych żyć na wydany dolar”, zazwyczaj trafiają do bardzo ubogich ludzi lub do naukowców pracujących nad ignorowanymi chorobami. Więc jeśli próbujesz ograniczyć wydatki rządowe, nie niepokojąc interesów starszych/zamożnych, to (a) nie znajdziesz znaczących cięć i (b) nieuchronnie zrujnujesz niektóre z najbardziej życiodajnych programów. (A to jest złe.)

Coś, co widziałem dużo w ciągu ostatnich kilku miesięcy tutaj, to to, co określiłbym jako "stronniczość wobec roszczeń o cnotę." Wierzenie, że organizacja jest dobra tylko dlatego, że twierdzi, że jest dobra, jest złe i nie powinienem tego robić. Jeśli to zrobię, mam nadzieję, że ludzie mnie za to skrytykują. Ale PEPFAR jest naprawdę dobry. Siatki przeciwkomarowe i programy antyretrowirusowe są dobre — chociaż, pewnie, można by argumentować, że w pewnym zakresie zastępują lokalne programy rządowe i tym samym narażają na ryzyko moralnego hazardu. Ale to, co mamy teraz, to odruchowa ocena wśród konserwatystów, którzy zasadniczo myślą, że każdy program, który twierdzi, że jest cnotliwy, prawdopodobnie jest pełen bzdur z powodu swojego roszczenia o cnotę. I nie sądzę, że to jest najbardziej użyteczna ramka do postrzegania świata.